Weekend akurat mam wolny, z dala od cywilizacji, więc postanowiłem powłóczyć się po okolicy. Pierwsze 10 km przebiegało leśną piaszczystą drogą. Mając załadowane sakwy lepiej jednak poruszać się asfaltami, dlatego też nimi przebiegała dalsza wyprawa. Nawet nie wiem, kiedy dotarłem do Drawna. Tam lodzik (nowy Magnum Pink - nie polecam) i pierwszy w ciągu dnia kontakt ze światem (oszczędzam baterie). Po kolejnych kilometrach docieram do Niemieńska, tam rzut okiem na ośrodek szkolno-wychowawczy i decyzja o odbiciu na Konotop, gdzie znajdują się ruiny pałacu z XIX w.
Podziwiam ludzi żyjących w takich miejscach. Wieś liczy około 160 mieszkańców. Wokół tylko lasy i jeziora. Nic więcej...
Dojeżdżając do Konotopu, na niewielkim asfaltowym zjeździe, prawie rozjechałem zaskrońca śpiącego na samym środku drogi :)
Tuż przed Głuskiem zatrzymuję się na starym cmentarzu. Będąc tam zupełnie sam poczułem się trochę nieswojo. Prawie jakbym naruszał prywatność zmarłych.
W Głusku, po rozmowie z tubylcami ostatecznie odrzucam pomysł biwaku nad Czarnym. Nie chciałbym za niego zapłacić tyle, ile za nocleg w Sheratonie... Będąc w zasadzie na swoim terenie udaję się nad Ostrowieckie i stamtąd nad Czarne, gdzie spijam piwko mocząc nogi dosłownie między rybami.
To chyba najpiękniejsze miejsce w całym parku.
Choć trzeba przyznać, że konkurencja jest spora, np. pięknie wyremontowana osada Ostrowite.
No i oczywiście nasza Jagódka. Tym razem spokojna, bo jestem tam sam; nawet kluczy nie brałem. Wystarczy obecność w tym miejscu, aby poczuć się jak w domu :)
Hej hej! Jakby ktoś pytał, to żyję! :) Chwilowo wyniosło mnie na poligon drawski, ale tutaj też da się jeździć rowerem ;) Ba, i to moją własną prawie-rodzoną Lawinką bo oczywiście wziąłem ją ze sobą! A tereny przepiękne tutaj! Polecam wszystkim odwiedzić ten zakątek Polski. Mnóstwo jezior, lasy i o dziwo same pagórki, zero płaskiego! Do tego sporo dziczyzny w lasach i żołnierzy pochowanych w krzaczorach, bo jednostka tutaj koło jednostki. Podoba mnie się! :)
PS Wyprawa na Bornholm zakończona ogromnym sukcesem! Zdjęcia są w trakcie obróbki a relacja ujrzy światło dzienne, jak tylko na dłużej wrócę do cywilizacji, co w sumie nie wiem, kiedy nastąpi, bo prawie codziennie decyzje się zmieniają :D
Wyjazd dobiega końca, więc trzeba zobaczyć to, co za każdym razem omijaliśmy. Zaczynamy od Paradisbakkerne, gdzie próbujemy poruszyć pewien kamyk (kiedyś było to możliwe, ale się popsuł) a później mierzymy się z odcinkiem specjalnym, czyli pieszym szlakiem usianym kamieniami. Próba ta kończy się dla mnie niegroźną wywrotką :p
Paradisbakkerne jest tylko namiastką tego, co ma nas spotkać w Almindingen. Najpierw jednak szukamy ptaków w rezerwatach przyrody. Jedyny, którego wypatrzeliśmy, to ten utworzony z chmur...
W międzyczasie Sylwia podrywa obcych facetów... ;(
Najwyższym szczytem Bornholmu jest Rytterknaegten (162 m n.p.m.). W roku 1856 wybudowano tutaj wieżę upamiętniającą wizytę króla Frederika VII.
Z dobudowanej platformy widokowej rozciąga się wspaniały widok na całą wyspę.
Jednak tym, co nas tutaj przywiodło, były tak naprawdę dwie trasy MTB, opisywane nawet w przewodnikach. Jedna typowa XC, druga ekstremalnie trudna do DH. I wiecie co? Dawno się tak nie rozczarowaliśmy. Parę korzeni, sporo błota i tragiczne oznakowanie. Żenua... Dolina Echa była zdecydowanie fajniejsza!
Nauczeni poprzednimi dniami dziś dziewczyny sporo czasu jadą nam na kole. Sylwia trochę się upiera i jak tylko może kręci sama, ale odbije się to na niej w drodze powrotnej ;) W Alinge robimy pierwszy dłuższy postój na obiad. Przy okazji Marian zostaje oficjalnym mistrzem wpychania się w obiektyw. Ten to ma parcie na szkło :D
Na szczęscie nie wszędzie dał radę się wepchnąć ;)
Księżniczki są, można zwiedzać!
Hammershus jest położony na wzgórzu, na wysokim klifie, przez co był twierdzą nie do zdobycia.
Nie ma to jak zdjęcie do rodzinnego albumu :D
Gdzieś tam w oddali, przy dobrej przejrzystości powietrza, można ponoć dojrzeć wybrzeże Szwecji.
Skoro zamek miał być twierdzą nie do zdobycia, to co go zrujnowało? Przeniesienie władzy do Rønne. Po tym wydarzeniu miejsowi mieszkańcy sami zaczęli rozbierać twierdzę, w celu pozyskania cegieł. Proceder powstrzymano w roku 1822 wpisując zamek na listę zabytków.
Wracając do domu, w samym środku lasu, trafiliśmy na ciekawą wystawę sztuki nowoczesnej. Jak widać, nie wszyscy ją zrozumieli... :p
Dzień trzeci, po dojechaniu do Aakirkeby, dziewczyny rozpoczęły od poszukiwania księcia.
Ja z Mariuszem od piwa :p
Tuż obok muzeum NaturBornholm znajduje się kolejny wiatrak, ciężko się do niego dostać, bo znajduje się na terenie działającego młyna, ale na szczęście nikt nas nie wyrzucił :)
W centrum miejscowości stoi największy i najprawdopodobniej najstarszy kościół na wyspie.
W końcu udało się wejść do środka!
Oprócz największego jest tutaj również jedyny rzymsko-katolicki.
Spotkaliśmy w nim mega sympatycznego księdza z Wietnamu. Nawet nas na obiad zapraszał, ale wiedząc, że przed nami jeszcze kawał drogi, nie skorzystaliśmy z zaproszenia ;(
Nylarskirke jest najlepiej zachowany spośród wszystkich kościołów-rotund na wyspie.
Także tym razem udało się wejść od środka.
Stolica wyspy, Rønne, została niemal doszczętnie zniszczona 7 i 8 maja 1945 r. w radzieckich bombardowaniach. W odbudowaniu miasta spory udział mieli Szwedzi, a podarowane wtedy przez nich domy tworzą "szwedzką dzielnicę".
W mieście funkcjonuje kilka muzeów, m.in. Bornholms Museum, gdzie można poznać historię wyspy i mieszkańców (a także pierwsze okładziny hamulcowe z epoki brązu ;)
Miejskie uliczki są przepiękne - ta prowadzi do muzeum Erichsens Gård, czyli doskonale zachowanego XIX-wiecznego domu :)
Z kolei w Muzeum Ceramiki (Hjorts Stentøj) mogliśmy popodglądać, jak się produkuje ręcznie robioną porcelanę.
Rynek i nabrzeże portowe nie wywarły (przynajmniej na mnie) ogromnego wrażenia.
Ale cumujące tu promy już tak!
O drodze powrotnej nie będę za wiele pisał. Wystarczy jedno zdanie. Było pod wiatr...
Drugi dzień minął pod znakiem cukierków :) Pierwszy przystanek mieliśmy przy młynie z roku 1877 w Årsdale, gdzie oprócz jego zwiedzenia można kupić pamiątki i inne świecidełka, co oczywiście wykorzystały nasze kobiety...
Miejscowość wygląda podobnie, jak pozostałe, czyli wąskie uliczki świecące pustkami, choć wszystko jest bardzo zadbane. Kiedy oni to robią?!
Bornholmczycy żyją morzem, więc w każdej mieścinie znajduje się wędzarnia i port.
Poza nimi oczywiście protestancki kościółek i małe kolorowe domy.
Wybrzeże w większości jest kamieniste, plaże znajdują się tylko na południu wyspy.
Kolejna miejscowość, którą zwiedzamy tego dnia, to Svaneke.
W roku 1975 otrzymała Europejski Złoty Medal za szczególną dbałość i estetykę miasteczka. Rzeczywiście, jest ono urocze. Chciałoby się tu zostać na zawsze :)
W miasteczku znajduje się huta szkła, a w niewielkich sklepikach można własnoręcznie stworzyć niepowtarzalną szklaną pamiątkę.
Trzeba jednak przyznać, że te robione przez fachowców, są dużo ładniejsze ;)
Z kolei najbardziej znaną atrakcją Svaneke jest fabryka cukierków Svaneke Bolher, gdzie na naszych oczach odbywa się produkcja słodkich smakołyków.
Kończy się oczywiście degustacją, co skutecznie nakłania odwiedzających do zakupu różnokolorowych cukierków.
Dla dzieci produkuje się cukierki, a dla dorosłych piwo. Owszem, dobre, ale z ceną lekko przesadzają... (około 20 zł za 0,5 l w barze)
W mieście na uwagę zasługuje również wiatrak Stubmølle z 1643 roku - najstarszy tak dobrze zachowany holender w całej Danii.
Poniżej przykład bornholmskich cykelveji, całkowicie zamknięte dla ruchu drogi, tutaj akurat premia górska - tych w środkowo-północnej części wyspy nie brakowało! :)
No i kolejny wiatrak, w Gudhjem.
I tradycyjnie kościółek umiejscowiony na sporym wzgórzu.
Gudhjem to najlepsza baza wypadowa na pobliski archipelag Ertholmene z największą wyspą Christiansø. Widać ją na dalszym planie.
Østerlars Kirke to największy z kościołów-rotund na wyspie. Podobnie, jak pozostałe, wybudowano go około roku 1150. Przy wejściu znajduje się kamień runiczny z napisem: "Broder i Edmund nakazali postawić ten kamień ku czci swojego ojca Sigmunda. Chrystus, św. Michał i św. Maria niech mają go w swojej opiece".
Po zabawie na Myślęcinku spotkałem chłopaków z Bydzi Power i razem z nimi śmignąłem do Samociążka. Tam się rozdzieliliśmy bo oni wracali do Bydgoszczy, a ja chciałem jeszcze poszaleć na singlach. Wyczółkowski i Nad Brdą były jednak łatwiejsze niż zwykle. Czyżby przez Karpacz?
Kolejna wizyta w Karkonoszach za nami. Pierwsze górskie giga zaliczone. Może nie w najlepszym stylu, ale o tym za chwilę. Karpacz przywitał nas piękną pogodą. Czasu przed startem nie mieliśmy zbyt wiele, ale ze wszystkim się wyrobiliśmy. Podjazd pod Wang solidnie rozciągnął stawkę i chyba każdy jechał tam, gdzie powinien (no może poza Zbyszkiem, który już wtedy sapał jak lokomotywa gdzieś w połowie peletonu ;)
Pierwszy wjazd w teren i zaczyna się frajda. Początkowo jest lajtowo, ale to nie znaczy, że nie ma co robić - już wtedy klocki się pięknie podsmażyły. Gdy zaczęły się konkretniejsze zjazdy wyszło na jaw, że na nich nie poszaleję... Jeszcze nigdy nie miałem takiej blokady jak tym razem. Zero czucia roweru, strach przed każdym większym uskokiem. Przyznaję się bez bicia - sprowadzałem. Dużo za dużo. Czasowo wcale na tym tak bardzo nie traciłem, ale niesmak pozostał.
Do rozjazdu na giga dojeżdżam ze sporym zapasem. Pod górkę kręci mi się całkiem przyzwoicie. Gorzej w dół... Zjazd z Dwóch Mostów - jak dla mnie kompletna masakra. A wiem, że jest możliwy do zrobienia, bo większość trasy tasowałem się z Rafałem Ignaczakiem z miejsowego MKS 11 i on zjeżdżał wszystko. Dosłownie!!! Na podjazdach zawsze go doganiałem, ale to co robił jadąc w dół... nie do pomyślenia!
Gdzieś na 40 km przełączam się z trybu "jeszcze próbuję się ścigać" na tryb "próbuję dojechać do mety". Nie mam klasycznej bomby, ale sił zaczyna brakować, a do tego dochodzi niezadowolenie z braku techniki. Bufet na giga to dla nas ratunek po wspinaczce pod nasłonecznioną łąkę. Dochodzi mnie tam znajomy z Bydgoszczy, Maciej Ochendal z Bydzia Power i staram się go gonić, dzięki czemu nawet parę osób wyprzedziłem.
Powrót na pętlę mega to znowu konkretny popas na bufecie i systematyczne łykanie ogona mega, co lekko podbudowywuje. Na nowym asfalcie nad Chomontową wrzucamy nawet na chwilę twardsze przełożenie, stajemy na pedałach i pokazujemy, jak się jeździ na giga :p
O dziwo nie osłabłem, a nawet się trochę pobudziłem :) Do tego na zjazdach zaczyna być już lepiej, zjeżdżam zdecydowanie więcej, czasami tylko blokowany przez megowców. Chyba jednak większość siedzi w głowie... Zjazd korzeniami na żółtym oczywiście początkowo sprowadzam, mijam Krzycha męczącego się z nadgarstkiem, a gdzieś od połowy zaczynam nieśmiało próbować swoich sił i nawet jakoś to idzie. Wkurzam się tylko, jak ja rzeźbię między kamieniami a bokiem wyprzedza mnie koleś zbiegający z rowerem pod pachą :D To było nie fair :p
Końcówka to znany fragment z agrafkami, które tradycyjnie odpuszczam. Może na świeżo bym spróbował, ale nie po prawie 70 km męczarni... Jeszcze tylko łączka na hamulcu, uskok "!!! !!!" z buta i upragniona meta, a tam wesoła gromadka Goggli wygrzewająca się na trawce :)
W przeciwieństwie do pozostałych, jak dla mnie było trudniej niż rok temu. Pewnie to kwestia pogorszenia techniki i przez to takie wrażenie. Na dzień dzisiejszy mam dość tej trasy, ale pewnie za tydzień mi przejdzie ;) Wynik jest jaki jest. Jakby się tak zastanowić to nawet nie jest tragicznie. W końcu udało się zapunktować do drużynówki!!! Po tegorocznym Karpaczu wiem jedno - więcej ciężkiego terenu, mniej śmigania po asfaltach i leśnych duktach!
Na pierwszych odcinkach byłem całkiem rześki i czysty ;)
Na zjazdach robiłem różne dziwne rzeczy, których do teraz nie rozumiem... Jak tutaj na przykład... Jadę.
Szukam grzybów.
Jadę dalej... (I co Wy na to powiecie?! Wstyd i hańba... Jeszcze się sfotografować dałem... ;)
Żeby nie było, coś tam zjechałem.
Nie ma co narzekać. Trza jeździć! A maraton był super. Trasa po prostu mega, świetnie przygotowana (choć na około 25'tym km brakowało strzałek, na pewno ktoś je zawinął...), rewelacyjna pogoda i super atmosfera. Chyba przesiadam się na giga na stałe, jest o wiele spokojniej, bez niepotrzebnej napinki. Nawet pogadać sobie można :) 6,5 godziny w siodle dało wycisk, były momenty zwątpienia, co ja tam robię (ale kto takich nie ma?), ale nie żałuję świetnej przygody "w świecie agd" :D
PS Przyprowadzić mi tego, co mówił, że nie będzie błota!!!
Leśne - Rynkowo - L. Jagodowo - Maksymilianowo - L. Nowy Mostek - Szlak żółty "Wyczółkowskiego" - Koronowo - Więzowno - Skarbiewo - Byszewo - Salno - Bytkowice - Wtelno - Szczutki - Szlak niebieski "Nad Brdą" - Smukała - Myślęcinek - Leśne
Mega konkretny trening dzisiaj zrobiłem. Było prawdziwe MTB, można rzec: "pjur emtebe"! - leśne dukty z wmordewindem - w sumie kilkanaście kilometrów wąskich, krętych singli ("Wyczółkowski" i "Nad Brdą") - niezliczona ilość korzeni i drzew, które trzeba było ominąć - niby niegroźna gleba, ale z przyłożeniem (mostkiem w kolano... auuuć!) - pogoń za ciężarówką - i zgon chwilę po tym - wiejska zabawa z kaczuchami - parę errorów nawigacyjnych - ucieczka przed psami, w sumie czterema - strome zjazdy, przejazd przez strumyk i jedno podejście - napieranie między polami rzepaku - sarny, wiewiórki i inne dzikusy - błoto, kurz i trochę asfaltu - blat-ośka na zjazdach - no i oczywiście niebieski Powerade!!! ;)
PS (Kochanie, teraz nie czytaj ;) A w nagrodę na koniec powiozłem się na kole bardzo ładnej, zgrabnej dziewczyny na szosówce! :D
Nikt pewnie nie uwierzy, ale jako dziecko nie chciałem jeździć na rowerze. Za to w 2009 roku wystartowałem w pierwszych zawodach. To wtedy zaczęła się moja przygoda z kolarstwem. Kiedyś nastawiony na wyniki, teraz częściej wybieram "kolarstwo romantyczne".
Spełnienie marzeń o karbonowym 29er. Początkowo miał to być niemiecki Canyon, ale z powodu wpadki przy jego zakupie, zdecydowałem się na chińczyka od Marka K. Podczas składania plan był prosty - budujemy rower do ścigania, ale nie bez kompromisów. Oprócz wagi liczyła się przede wszystkim trwałość, uniwersalność i wygoda. Tym sposobem minimalnie przekroczyliśmy 10 kg, ale wyszło super.
Karbonowa rama Flyxii FR-216
RockShox SID XX World Cup
Osprzęt XT M8000 (32T + 11-46T)
Koła DT 350 + DT XR331 + DT Champion
Opony Vittoria Barzo 2.25 + Mezcal 2.25
GRIZZLY
Zakup długo chodził mi po głowie, ale pojawiały się myśli, że te gravele to tylko chwilowa moda itp.... Po 10 tys. kilometrów szutrów i asfaltów mogę stwierdzić, że zamiana szosy na gravela to był jednak strzał w dziesiątkę! Szybkość, wygoda i wolność. Gdybym miał mieć jeden rower, to na pewno byłby to gravel :)
Ameliniowa rama Canyon Grizl 6
Osprzęt GRX RX400 (40T + 11-38T)
Koła DT Swiss Gravel LN
Opony Tufo Thundero HD 40C
LAWINKA
Jesteśmy razem od lipca '07. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, trwa do dzisiaj :) Początkowo robiła za sprzęt do ścigania, teraz katuję ją na całorocznych dojazdach do pracy. Od kilku lat obwieszona błotnikowo-bagażnikowym szpejem.
Rama GT Avalanche 2.0
RockShox Reba SL
Napęd Deore XT M770
Hamulce Formula RX
Koła Deore XT
WILMA
Pierwsza szosówka, kupiona lekko używana. Po wielu latach na MTB pozwoliła poznać uroki jazdy na szosie. Mimo zastosowania karbonu, demonem wagi nie jest - w sumie około 9 kg. Po latach oddana w dobre ręce, by cieszyć kolejnego właściciela :)
