rowerowe historie

daVe
Wpisy archiwalne w miesiącu

Lipiec, 2011

Dystans całkowity:798.32 km (w terenie 281.00 km; 35.20%)
Czas w ruchu:45:54
Średnia prędkość:17.39 km/h
Maksymalna prędkość:57.05 km/h
Suma podjazdów:937 m
Maks. tętno maksymalne:194 (95 %)
Maks. tętno średnie:158 (77 %)
Suma kalorii:6131 kcal
Liczba aktywności:14
Średnio na aktywność:57.02 km i 3h 16m
Więcej statystyk
Środa, 6 lipca 2011 Komentarze: 0
Dystans90.11 km
Teren40.00 km
Czas06:12
SprzętLawinka
Vśrednia14.53 km/h
Vmax37.26 km/h
Temp.22.5 °C
Więcej danych
2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
Dzień pierwszy
Dzień drugi
Dzień trzeci
Dzień czwarty
Dzień piąty
Dzień szósty

Ustronie Morskie - ??? - Latarnia Morska Gąski (5/15) - Sarbinowo - Chłopy - Mielno - Unieście - Łazy - FUCK! - Dąbkowice - Darłówko - Latarnia Morska Darłowo (6/15) - Wicie - Rusinowo – Jarosławiec

Ten dzień był jakiś dziwny już od samego początku. Nie wiadomo jak i gdzie zgubiliśmy szlak R-10. Dlatego też dojazd do Gąsek zajął nam dużo więcej czasu niż powinien. Łasin, Kładno, Pleśna... Nie wiem jak my to zrobiliśmy... Przecież na mapie droga idzie prosto... Gdy dojechaliśmy do latarni morskiej w Gąskach wcale nie poprawiły nam się humory. Istny Bangladesz!!! Tłumy ludzi, cymbergaje i inne „atrakcje”. Wrrrr...


Dobrze, że chociaż lody były, tak na osłodę :)


W Gąskach wróciliśmy na szlak R-10. Ciekawa szutrowa droga przebiegająca polami i lasami. Nawet nie wiem kiedy minęliśmy Sarbinowo i Chłopy. Dobrze, że w Mielnie Michał zahaczył sakwą o niewysoki słupek bo tak to też bym tej miejscowości nie zapamiętał ;)


Odcinek przez Unieście do Łazów, przebiegający ścieżką na mierzei między Bałtykiem a Jeziorem Jamno kryje mnóstwo militarnych zagadek. Szkoda, że nie mieliśmy czasu zwiedzić choć kilku bunkrów i umocnień. Następnym razem tego nie odpuszczę! Największe atrakcje dnia czekały nas za Łazami. Gdzieś nam się obiło o uszy, że nie da się dojechać do Dąbkowic lasem wzdłuż plaży, więc wpadliśmy na pomysł objechania Jeziora Bukowo południowo-wschodnim brzegiem. Powiem krótko – nie udało się ;) Najpierw było sucho, później coraz bardziej wilgotno, pojawiła się woda w koleinach. Gdy koła zaczęły się zapadać oznaczało to jedno – odwrót. Przejazdu nie ma.


Jako że asfaltów nie lubimy (pisałem o tym wcześniej), postanowiliśmy jechać plażą (taaa... jechać... dobre sobie...). Wybraliśmy najkrótszą drogę – kompas w rękę, kierunek północny i „na pałę” przedzieramy się przez leśne chaszczory, aby dotrzeć do morza. Nie roztrząsając dłużej, czy było to mądre, czy nie ;) znaleźliśmy się nad wodą. Teraz się dopiero zaczęło...


W bikeBoardzie z lipca 2010 tak opisano ten fragment – „(...) przeprawa tajemniczym przesmykiem nie szerszym od paska w plażowych stringach. Mierzeja Bukowska, bo o niej mowa, w najwęższym miejscu liczy jedynie 90 metrów szerokości. Trzeba uważać, żeby się nie utopić. To opcja dla harpaganów lub sadomasochistów.” Nie wiem, do której grupy nam bliżej, ale mieliśmy przed sobą ponad 5 kilometrów piachu i słonej wody. Jechać się nie dało... Rowery najpierw prowadziliśmy, później pchaliśmy, na koniec ciągnęliśmy. Masakra... Ten „spacerek” wykończył nas i nasze rowery niesamowicie. Mi mieszanina słonej wody i piachu zżarła chyba połowę klocków... Brak słów...


Nie muszę nikomu mówić, jak bardzo ucieszyliśmy się, gdy dotarliśmy do zejścia z plaży. Ja i Duda poszliśmy przodem. I co?!
Zejście okazało się być prywatne. Jeszcze chwila i byśmy się bili z miejscowym burakiem z Urzędu Morskiego [cenzura]. Z ogromną satysfakcją zasyfiliśmy mu błotem z rowerów cały chodnik przed budą i wróciliśmy na plażę. Rowery trzeba było wnieść na suchy ląd kolejnym wejściem. Tym razem schodami :|


Do Darłówka dojechaliśmy już bez większych przygód. Na drogach mijaliśmy kilkoro sakwiarzy – byliśmy mniej więcej w połowie wybrzeża – przy kolejnej latarni morskiej na trasie.


Następna mierzeja między jeziorem a morzem budziła w nas pewien niepokój, ale okazało się, że nie ma się czego bać. Wzdłuż Jeziora Kopań znajduje się stara droga, betonowa. Z lewej strony morze, z prawej jezioro a pośrodku nasz peleton. I tak aż do samego Jarosławca.


Tam trochę kręcenia w poszukiwaniu pola namiotowego. Warunki ok, ale ogniska znowu nie będzie – Michał jest zawiedziony ;)
Za to Mariusz narzeka na Achillesa – naciągnął go na jakimś krawężniku. Nie wróży to dobrze na jutro... :(



2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
<--- Poprzedni dzień --- Kolejny dzień --->
Wtorek, 5 lipca 2011 Komentarze: 4
Dystans78.09 km
Teren40.00 km
Czas04:44
SprzętLawinka
Vśrednia16.50 km/h
Vmax34.50 km/h
Temp.25.5 °C
Więcej danych
2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
Dzień pierwszy
Dzień drugi
Dzień trzeci
Dzień czwarty
Dzień piąty
Dzień szósty

Łukęcin - Pobierowo - Pustkowo - Trzęsacz - Rewal - Latarnia Morska Niechorze (3/15) - Pogorzelica - Mrzeżyno - Rogowo - Dźwirzyno - Latarnia Morska Kołobrzeg (4/15) - Solne Bagno - Sianożęty - Ustronie Morskie

W nocy „sysunie” nieźle dały nam popalić, więc ranek nie należał do najprzyjemniejszych... Szybka kawka, zwinięcie obozowiska, zabawa w wymianę szprychy (nieźle się wyjazd zaczyna...) i w drogę.
W tym miejscu należą się podziękowania dla nowej ekipy ratowników, za to że pozwolili nam przenocować na bazie. Dzięki!


Śniadanie zjedliśmy w Pobierowie, do którego dojechaliśmy oczywiście lasem (podczas całego wyjazdu jednym z głównych założeń było to, aby jak najmniej jeździć asfaltami – asfalt brzydal :P ) Dlaczego akurat tam a nie na bazie w Łukęcinie? Ponieważ spotkaliśmy się tam z naszymi znajomymi, m.in. z Jackiem spędzającym "rehabilitacyjny" urlop nad morzem :) Wracaj do zdrowia!


Nadzieja polskiego kolarstwa górskiego - mały Igorek :)


Po szybkim śniadaniu i jeszcze szybszym piwku udaliśmy się wąskimi ścieżkami wzdłuż klifu w stronę Trzęsacza.
Poniższy obrazek znają już chyba wszyscy - ruiny kościółka z przełomu XIV/XV wieku.


So sweeeet!


Nawet nie zauważyliśmy, kiedy minęliśmy Rewal. Dopiero przy latarni morskiej w Niechorzu zrobiliśmy sobie dłuższy postój. Podczas wycofywania się Niemców w czasie drugiej wojny światowej, omal nie zniszczono jej całkowicie. Latarnicy znaleźli podłożonych 8 ładunków wybuchowych, nie zdążono ich zdetonować.


Wchodzenie w SPD’ach na górę nie należy do najprzyjemniejszych doświadczeń...


Ale warto było!


W internecie sporo naczytaliśmy się na temat przejazdu przez poligon między Pogorzelicą a Mrzeżynem. Stwierdziliśmy, że zaryzykujemy. Droga to stare betonowe płyty, czyli katorga dla nadgarstków.


Tradycyjnie już zjadamy wszystko co znajdziemy przy drodze.


Karimata musi być!


Po około 7 kilometrach na drodze pojawia się znak z groźnie brzmiącym napisem - teren wojskowy, ble ble ble.


Chwilę pomyśleliśmy, skoczyliśmy na plażę wykąpać się w morzu i... wróciliśmy na drogę, na drugą stronę szlabanu.
Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda...


Droga wygląda tak, jak przed chwilą. Betonowe płyty, las. I tylko opuszczonych powojskowych budynków więcej.


Widać, że niektórzy lubią się tu pobawić w wojnę.


Daliśmy chwilę prywatności naszym dziewczynom ;)


Wiecie co było najpiękniejszego na poligonie?
Morze, plaża. Zupełnie bezludne, dzikie. To chyba jedno z niewielu takich miejsc nad Bałtykiem :/




Marianna i Michalina znowu jedzą. A co z dietą i liczeniem kalorii?!


Za to Karolina tradycyjnie już z telefonem ;)


Poligonowy spokój okazał się być złudny - tutaj cały czas coś się dzieje. W pewnym momencie dojechaliśmy do bramy jednostki. Nawet as wyciągnięty z rękawa nie pomógł przejechać paruset metrów, aby znaleźć się po drugiej stronie JW. Na szczęście jednostkę da się objechać wąską leśną ścieżką prowadzącą w pobliżu jej północnej ściany. Tym oto sposobem dojechaliśmy do Mrzeżyna nie jadąc asfaltowym „objazdem” przez Trzebiatów :) Z tej okazji w porcie skusiliśmy się na świeżą flądrę. Pycha :)


Jadąc przez poligon zmarnowaliśmy trochę czasu. Udało się go nadrobić na ścieżce prowadzącej do samego Kołobrzegu.
Dobre oznakowanie, gładki asfalt – tak to można nabijać kilometry!


Z ciekawszych zdarzeń w Kołobrzegu trzeba wspomnieć o błądzeniu po porcie, gofrach i ręcznikach wkręconych w koło - moje i Dudy. No i oczywiście latarnia morska wybudowana na pozostałościach wojennych fortyfikacji.


Wyjeżdżając z miasta znowu mogliśmy uformować mały peleton. Ale najpierw zdjęcie – to już 18 kkm na Lawince :)


Jazda w „pociągu” jest dużo łatwiejsza. Płynne zmiany, stała prędkość i rewelacyjne widoki podczas przejazdu przez Solne Bagno. Re-we-la-cja!


Jako miejsce noclegowe tym razem obraliśmy pole namiotowe poznańskiego AWF’u w Ustroniu Morskim. Szczerze polecamy!
Nawet za psa nie musieliśmy płacić! ;)



2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
<--- Poprzedni dzień --- Kolejny dzień --->
Poniedziałek, 4 lipca 2011 Komentarze: 0
Dystans86.26 km
Teren30.00 km
Czas05:49
SprzętLawinka
Vśrednia14.83 km/h
Vmax45.75 km/h
Temp.20.0 °C
Więcej danych
2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
Dzień pierwszy
Dzień drugi
Dzień trzeci
Dzień czwarty
Dzień piąty
Dzień szósty

Dom - PKP Poznań Główny - (297 km) - PKP Świnoujście - Ahlbeck - Latarnia Morska Świnoujście (1/15) - Gosań - Wisełka - Latarnia Morska Kikut (2/15) - Międzywodzie - Dziwnów - Dziwnówek - Łukęcin

Pomysł na tą wyprawę zrodził się w naszych głowach ponad rok temu – mieliśmy jechać w ubiegłe wakacje, ale niestety z różnych powodów się nie udało. Dlatego, gdy tylko usłyszałem od Dudy, że Michał planuje „zrobić wybrzeże” w tym roku, nie musiałem się długo zastanawiać. Do naszej trójki dołączył Karol i tak oto stworzyliśmy bardzo zgraną wesołą ekipę :)
Plan był prosty – jedziemy na wschód szukać cywilizacji dodatkowo odwiedzając wszystkie latarnie morskie po drodze.
Ile z tego udało się zrealizować? Zapraszam do lektury!


Do pociągu wsiadamy w Poznaniu. InterRegio, w zasadzie pusty (poniedziałek rano), więc nie ma problemów z rowerami, bagażami itp. Po drodze spijamy rytualne piwko (jedno na czterech :p ) i o 10.30 zaczynamy wakacyjną przygodę. Aby dotrzeć do centrum Świnoujścia musimy skorzystać z promu. Przynajmniej jest chwila na ostatnie regulacje, smarowanie itp. (co przyda się dosłownie za niecałą godzinę).


Po chwili bujania się po promenadzie jedziemy zobaczyć morze. I piach... Przez kilka dni nie będzie nas opuszczał...
Dobrze, że wcześniej nasmarowaliśmy łańcuchy – piach się przynajmniej lepiej trzyma ;)


Plażą dojechaliśmy do Ahlbeck, tam chwila szprechania z tubylcami (wunderbar, wunderbar!) i wracamy na granicę polsko-niemiecką. Stąd do granicy z Rosją dzieli nas tylko „kilka nadmorskich wiosek” ;)


Kolejne kilkadziesiąt minut to kręcenie po mieście, odwiedziny Fortu Anioła i Fortu Zachodniego, a także rzut oka na port.


Czas goni niemiłosiernie, więc udajemy się do latarni morskiej Świnoujście, najwyższej nie tylko w Polsce, ale także nad całym Bałtykiem i jednej z najwyższych na świecie! – wysokość wieży to aż 64,8 metrów.


Na wysokości nowo budowanego gazoportu wjeżdżamy w las kierując się w stronę Międzyzdrojów.
Po drodze mijamy wieżę widokową, niestety akurat zamkniętą.


Szlak prowadzi przez iglaste nadmorskie lasy. Aż żal się nie zatrzymać!


Zwłaszcza widząc to! :)


Nadmorskie kurorty, czy to większe, czy też mniejsze, okazały się chyba najmniej ciekawymi odcinkami trasy – wszędzie tłumy ludzi, hałas, te same pamiątki... Dlatego zawsze było podobnie – kilka zdjęć, coś do przekąszenia i szybka ucieczka od wakacyjnego zgiełku.


Tak się zagadałem, że zapomniałem przedstawić nasz gwiazdorski skład. Patrząc od lewej – Dudę znacie, dalej Michał i z prawej Karol. Żeby nie było „zbyt pedalsko” zastosowaliśmy pewien szyfr, dlatego nie zdziwcie się czytając o Mariannie, Michalinie, Karolinie czy też Danusi ;)


Woliński Park Narodowy (a do niego teraz się udaliśmy) jest znany przede wszystkim z pięknego wybrzeża klifowego.


W niektórych miejscach wznosi się ono na prawie 100 metrów! (spójrzcie na postać pośrodku kadru na dole!)


Wzgórze Gosań (najwyższe na polskim wybrzeżu – 95 m n.p.m.), mimo, że trzeba się trochę namęczyć, aby się na nie dostać, (zwłaszcza na rowerach obładowanych sakwami) to jedno z miejsc, które powinno być oznaczone plakietką „MUST SEE”.


W Wisełce po raz kolejny opuszczamy asfalt (w tym miejscu naszym dziewczynom należą się gratulacje za znalezienie sklepu ;) i rewelacyjnymi singlami (no dobra, ostatnie podejście/podepchanie/wciągnięcie nie było już tak rewelacyjne...) jedziemy do drugiej latarni morskiej na trasie – Kikut. Mimo bardzo niskiej wieży jej światło jest najwyżej położonym światłem na polskim wybrzeżu (91,5 m n.p.m.). Latarnia jest w pełni zautomatyzowana i bezobsługowa, więc pieczątki nie będzie ;(


Zachodnie wybrzeże jest nam (mi i Dudzie, zwłaszcza Dudzie) dobrze znane, dlatego częściowo udaje się ominąć asfalty, zahaczając tylko o miejscowości, w których można znaleźć coś do jedzenia (mogą być lody ;) Tym oto sposobem teleportujemy się do Łukęcina. Inaczej niż zwykle... [klik klik] Nawet baza już nie ta sama... Dzień kończymy tradycyjnie piwkiem, spotkaniem ze znajomymi itp. Pora się wyspać przed jutrzejszym dniem.

PS Wujek Dobra Rada radzi:
Przed rozbiciem namiotu usuń wszystkie szyszki z ziemi... auuuuuuć, moje plecy...




2011 Bike the Baltic, czyli Szlakiem latarni morskich
Kolejny dzień --->
Niedziela, 3 lipca 2011 Komentarze: 1
Dystans31.77 km
Teren5.00 km
Czas01:38
SprzętLawinka
Vśrednia19.45 km/h
Vmax42.99 km/h
Temp.16.0 °C
Więcej danych
Dom - Malta - Cytadela - PKP Poznań Główny - Dom

Regulacja przerzutek i takie tam. Rower jeździ, oby jak najdłużej :)
Dzisiaj wielkie pakowanie - witaj przygodo! Do zobaczenia nad morzem :D

PARĘ SŁÓW O MNIE

Cześć, jestem Dawid z miasta Wrocław!

Nikt pewnie nie uwierzy, ale jako dziecko nie chciałem jeździć na rowerze. Za to w 2009 roku wystartowałem w pierwszych zawodach MTB. Wyszukuję nietypowe kategorie, w których walczę o zwycięstwo, jednak ostatnio częściej wybieram "kolarstwo romantyczne". Na co dzień lycrę zamieniam na wojskowy mundur.

86253.74

KILOMETRÓW NA BLOGU

22438.00

KILOMETRÓW W TERENIE

22.24 km/h

ŚREDNIA PRĘDKOŚĆ

165d 02h 35m

CZAS NA ROWERZE

MOJE ROWERY

CHIŃCZYK

Spełnienie marzeń o karbonowym 29er. Początkowo miał to być niemiecki Canyon, ale z powodu wpadki przy jego zakupie, zdecydowałem się na chińczyka od Marka K. Podczas składania plan był prosty - budujemy rower do ścigania, ale nie bez kompromisów. Oprócz wagi liczyła się przede wszystkim trwałość, uniwersalność i wygoda. Tym sposobem minimalnie przekroczyliśmy 10 kg, ale wyszło super.

  • Karbonowa rama Flyxii FR-216
  • RockShox SID XX World Cup
  • Osprzęt Deore XT M8000
  • Koła DT 350 + DT XR331 + DT Champion

GRIZZLY

Zakup długo chodził mi po głowie, ale pojawiały się myśli, że te gravele to tylko chwilowa moda itp.... Jeszcze zbyt wcześnie, aby wydawać ostateczny werdykt, ale wydaje mi się, że zamiana szosy na szutrówkę to był jednak strzał w dziesiątkę!

  • Ameliniowa rama Canyon Grizl 6
  • Osprzęt GRX RX400 (46/30 + 11/34)
  • Koła DT Swiss Gravel LN

LAWINKA

Jesteśmy razem od lipca '07. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, trwa do dzisiaj :) Początkowo robiła za sprzęt do ścigania, teraz katuję ją na całorocznych dojazdach do pracy. Od kilku lat obwieszona błotnikowo-bagażnikowym szpejem. Nawet dziecko w foteliku wozi!

  • Rama GT Avalanche 2.0
  • RockShox Reba SL
  • Napęd Deore XT M770
  • Hamulce Formula RX
  • Koła Deore XT

WILMA

Pierwsza szosówka, kupiona lekko używana. Po wielu latach na MTB pozwoliła poznać uroki jazdy na szosie. Mimo zastosowania karbonu, demonem wagi nie jest - w sumie około 9 kg. W sam raz na moją nadwagę ;) Po latach oddana w dobre ręce, by cieszyć kolejnego właściciela :)

  • Karbonowa rama Wilier Triestina Mortirolo
  • Osprzęt Campagnolo Veloce/Mirage
  • Koła DT R460